Հռետորական «ինչուներ»՝ կարճ հիշողություն ունեցող Փաշինյանին hraparak.am

Նրանք, որոնք Փաշինյանի ու նրա՝ հայ ժողովրդին դեմ դուրս եկած իշխանախմբի հակաեկեղեցական բռնաճնշումներն ու հետապնդումները՝ «Վեհարանը Վեհափառից ազատելու և Վեհին հանձնելու» նսեմ ու հայատյաց կարգախոսով, համարում են գործող ռեժիմի «հոգևոր նորոգչական-բարեփոխության օպերացիա», պետք է հիշեն ու մեկընդմիշտ ամրագրեն այս պարզ իրողություները:

Ինչո՞ւ հենց հիմա սկսվեց հակաեկեղեցական արգահատելի արշավը. իսկ սկսվեց այն բանից հետո ու այն պատճառով, որ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսը բարձրացրեց կորսված Արցախի, բռնի տեղահանված արցախահայության, Բաքվում ապօրինի կալանավորված և խոշտանգվող մեր նախկին ղեկավարների, հայ գերիների, օկուպացված Արցախում հայկական եկեղեցիների ու պատմամշակութային ժառանգության նկատմամբ վանդալիզմի հարցերը:

Ժամանակին Վեհափառի հետ ջերմ շփումներ ունեցող ու նրան տարեդարձի առթիվ շնորհավորող Փաշինյանը ինչու՞ էր լռում մինչև 2024 թվականը, ինչ է, մինչև այդ տեղյակ չէ՞ր Գարեգին Բ-ին՝ իր կողմից վերագրվող ՛՛մեղադրանքի՛՛ մասին:

Ահա 2021-ին Վեհափառին տարեդարձի շնորհավորանքից մի հատված. «Կարևորում եմ Ձեր դերը Հայաստանի Հանրապետության կառավարության և Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու համագործակցության ամրապնդման գործում, ինչին նպաստում է նաև մեր համատեղ որոշմամբ ստեղծված աշխատանքային խմբի գործունեությունը»

Տեսանք՝ ինչպես և ինչն է «կարևորում»: Հայոց Եկեղեցու դեմ

Նույն Փաշինյանը տարիներ առաջ Արցախում և տարբեր հարթակներում գովում և բարերար էր անվանում Սամվել Կարապետյանին, իսկ այդ ընկալումն ուներ 2018-2024 թվականներին, դարձյալ, ինչու՞ հենց 2025-ին «հիշեց» Հայաստանի, Արցախի և Մայր Աթոռի ամենամեծ բարերարի մասին և «հիշեց իր ձևով», այսինքն՝ ապօրինի կալանավորմամբ և անբարո ու անհիմն մեղադրանքներով: Ինչ է թե՝ Կարապետյանը համարձակվել էր մնալ իր ճշմարիտ ձևի ու կենսաբովանդակության մեջ՝ այսինքն Եկեղեցու և հայ ժողովրդի կողքին, արցախցու կողքին:

Իրականում, այո՛, Փաշինյանական վարչախմբի «խաչակրաց արշավանքը» սահմաններ, աշխարհագրություն, պատմություն, արժեքներ և բարոյականություն չի ճանաչում:

Եվ, այո՛, նրա թիրախում ոչ թե կոնկրետ հայատեր, հայրենասեր ու պահանջատեր մարդիկ են՝ անկախ կարգավիճակից, այլ ՝ կոնկրետ հայ ժողովուրդն ու պետությունը. ՀՀ պատմության միակ դավաճանի համար «դավաճան» են համարվել և համարվելու բոլոր նրանք, որոնց սիրտը մղկտում է Հայաստանին, Արցախին և հայ ժողովրդին պատուհասած գոյաբանական աղետների ու սպառնալիքների համար:

Իսկ նա շարունակում է դիվային դեմքով «սրտիկներ» ուղարկել մեզ բոլորիս, որովհետև ոչ թե նրա սիրտն է մեծ կամ առհասարակ սիրտ ունի, այլ ողբերգական այս դրամայում շարունակում է կատարել իր բուն առաքելությունը՝ զանգվածային հիպնոզն ու հերթական դավաճանական քայլը: