ՀՀ նախկին նախագահներից ակնկալում եմ մեզ դեպի հաղթանակ առաջնորդելու կամք ու վճռականություն hraparak.am

Այսօր ինքս ինձ վրա զարմացա, բայց անմիջապես գլխի ընկա, որ այդպես էլ պետք է լիներ: Զարմանալուս պատճառն էլ այն էր, որ ոչ թե դիտեցի ՀՀ երկրորդ նախագահի ասուլիսը, այլ «hraparak.am»-ով ծանոթացա ասուլիսի առանձին հատվածների վերնագրերին՝ միայն մեկ բացառությամբ, ու դրանով բավարարվեցի: Իսկ նախորդ բոլոր անգամները դիտել եմ ողջ ասուլիսը: Իսկ պատճառը, թե ինչու չդիտեցի Քոչարյանի հարցազրույցը, այն է, որ ինձ այլևս չի հետաքրքրում այն, թե ինքն ինչ է ասում Նիկոլի մասին, արտաքին հարաբերությունների և այդ թվում Քլինթոնի հետ լուսանկարված լինելու մասին:

Ի դեպ, ասուլիսի հենց այդ հատվածն էր, որ ամբողջությամբ կարդացի: Թե ինչու հենց դա՝ երևի մտածում էի ինչ-որ նոր ու հետաքրքիր բան գտնել այդտեղ. իհարկե, նման բան չկար: Որովհետև քաղաքականությունից բացի բազմաթիվ այլ երևույթներով եմ հետաքրքրվել կյանքում: Դրա վկայությունը ֆեյսբուքյան իմ էջի նախորդ տարիների նյութերն են: Նախորդ, քանի որ վերջին տարիներին դրանք ավելի քիչ են՝ պայմանավորված «հաղթելու ենք»-ից ու խայտառակ պարտությունից հետո առաջացած անկումային տրամադրվածությամբ:

Իսկ նախկինում ասուլիսները լսում էի, որպեսզի պատկերացնեմ, թե ինչ կարելի է անել այս աննորմալ վիճակից դուրս գալու համար: Բայց ասուլիսի առանձին հատվածների վերնագրերը դիտարկելը ոչինչ չտվեց: Եթե ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձի «քավորությամբ» այս վիճակում չլինեինք՝ կարող էի կրկին դիտել ողջ ասուլիսը: Զուտ նրա համար, որպեսզի տեսնեմ, թե արժե՞ արդյոք 2026-ին ձայն տալ նրա ղեկավարած դաշինքին՝ ինչպես դա արել եմ 2021-ին՝ չլինելով քոչարյանական: Եթե, իհարկե, դաշինքը շարունակի գոյություն ունենալ: Իսկ ինչ մնում է Նիկոլի արածը քննադատելուն, ապա դրանով զբաղվում ենք բոլորս: Նրանք, ովքեր քչից-շատից հասկանում են քաղաքականությունից ու հանուն պաշտոնի կամ փողի չեն վերածվել նիկոլականի՝ էլ չասած «նիկոլիզմի» անուղեղ հետևորդի: Դրանք, ի դեպ, տարբեր երևույթներ են. առաջինները գիտակցորեն թքած ունեն հայրենիքի ճակատագրի վրա՝ «կյանքը մեկ անգամ է տրվում» մոտեցմամբ: Երկրորդները «թունյանական պողոսներ» են, ովքեր չեն հասկանում, թե վերջնարդյունքում ինչի է հանգեցնելու «նիկոլիզմը»:

ՀՀ երկրորդ նախագահի ասուլիսի առանձին հատվածների վերնագրերին ծանոթանալուց հետո «Հրապարակ»-ում կարդացի ՔՊ-ական նորահայտ պատգամավոր Քլոյան Անուշի (2008-ի մարտի 1-ին սպանված Գոռ Քլոյանի քրոջ) հետ հարցազրույցն ամբողջությամբ: Այս դեպքում նոր բան չէի փնտրում՝ ընդամենը ցանկանում էի իմանալ, թե ինչ անձ է ինքը: Իհարկե, պարզվեց` տիպիկ նիկոլական է: Բայց զարմացրեց վարչապետի աթոռից կառչած անձի «խորիմաստ» մտքերը բավական գրագետ կապկելու հանգամանքը: Դիտեցի ԱԺ պաշտոնական կայքում ներկայացված տիկնոջ կենսագրությունը: Շուրջ 20 տարի պատմություն դասավանդած ուսուցչուհին չէր կարող գրագետ չշարադրել մտքերը՝ լինեին դրանք սեփականը, թե «մեծարգո վարչապետինը»: Չնայած սեփական մտքեր չէի ակնկալում՝ այդպիսի մեկը չէր կարող մնալ ՔՊ-ական ու այն էլ Նիկոլին մերձ շրջապատում: Իսկ ԱԺ պատգամավորների թեկնածուների ցուցակում տեղ գրավելու համար վերջինս պետք է գոնե ինչ-որ չափով հետաքրքրեր Նիկոին:

Ու ներառվեր նրան մերձ շրջապատում:

Այն երկրում, որ ՀՀ վարչապետի աթոռից կառչած անձի ջանքերով անշեղորեն ընթանում է թուրանական աշխարհի մաս դառնալու ուղղությամբ: Ինքն է, չէ՞, հայտարարել, որ դեմ չէ թուրանական ջուրը խմելուն: Իսկ որպեսզի դա նրան թույլատրվի, ինքը պետք է վերածվի այդ աշխարհի մի մասնակի: Ու ինքնիշխանության բարձրացման հեքիաթի անվան ներքո Հայաստանն էլ տանի իր հետ: Իսկ որպեսզի դա տեղի չունենա՝ ՀՀ նախկին նախագահներից ես ակնկալում եմ ոչ թե քննադատություն, ինչն անում եմ նաև ես որպես հրապարակախոս, այլ դեպի հաղթանակ մեզ առաջնորդելու կամք ու վճռականություն: