Մերձավոր Արևելքում նոր պատերազմի սպառնալիքն ավելի առարկայական է, քան Թրամփի «համապարփակ խաղաղության» խոստումը 1in.am

«Եվրամիությունն, այո, ինքնուրույն բեւեռ է, բայց արդեն՝ խամրող»,- հոկտեմբերի 2-ին հայտարարել է Ռուսաստանի նախագահը Պուտինը, երբ գրեթե նույն ժամերին Կոպենհագենում ընթանում էր Եվրոպայի ժողովրդավարական ընկերակցության խորհրդաժողովը:

Նույն օրը Միացյալ Նահանգների նախագահ Դոնալդ Թրամփը հարցազրույց է տվել One America News Network հեռուստաընկերությանը և հավաստիացրել, որ Գազայում պատերազմի ավարտից հետո ձեռնամուխ կլինի ռուս-ուկրաինական կարգավորմանը: Թրամփն ասել է, որ նպատակը «համապարփակ խաղաղության հաստատումն է»:

Իսրայելական վերնախավը և փորձագիտական հանրությունը Միացյալ Նահանգների նախագահի լավատեսությունը չեն կիսում: Երուսաղեմում գերիշխում է մոտեցումը, որ քանի դեռ իրանական սպառնալիքն առկա է, և Թեհրանը «պրոքսի ուժերի միջոցով շարունակում է առաջ մղել հրեական պետության ոչնչացման ծրագիր, խաղաղություն չի կարող հաստատվել»:

Տպավորություն կա, որ Գազայի և Պաղեստինի պետականության հարցում Թրամփը «որոշակի զիջումներ է արել արաբա-իսլամական աշխարհին, որպեսզի կանխի Իրանի հետ նրանց դաշնակցությունը»:

Վերջին մի քանի օրերին ադրբեջանական մամուլում ռուս-իրանական ռազմավարական համագործակցության ակնհայտ հակաքարոզչություն է տարվում: Ադրբեջանցի փորձագետների գնահատմամբ՝ պաշտոնական Բաքուն «պետք է խուսափի միջազգային մեկուսացման ենթարկված երկու երկրի՝ Ռուսաստանի և Իրանի, միջև կապող օղակ լինելուց»:

Միամտություն կլիներ ասել, որ ԱՄՆ նախագահը չի գնահատում համապարփակ խաղաղություն հաստատելու շանսերը, որ, եթե առարկայորեն դատենք, թե իսրայելա-պաղեստինյան, թե Իրանի միջուկային ծրագրի շուրջ իրավիճակի, թե հատկապես ռուս-ուկրաինական կարգավորման առումով չափազանց նվազ են:

Իսրայելի «զսպման» գինը կարող լինել միայն Իրանի միջուկային և հրթիռային ծրագրի ապամոնտաժումը: Թեհրանը վճառականապես մերժում է «կապիտուլյացիան» և սպառնում «խորտակիչ պատասխան հարվածներով», եթե Իսրայելը և Միացյալ Նահանգները դիմեն ուժի: Տարածաշրջանում, այսպիսով, նոր պատերազմի սպառնալիքն ավելի առարկայական է, քան՝ «համապարփակ խաղաղության» խոստումը: