Թուրքիան ակտիվ է բոլոր ուղղություններով, այդ թվում` Հարավային Կովկասում. Արեշև sputnik

Այսպես կոչված «Զանգեզուրի միջանցք» նախագծի մասին Անկարան նախընտրում է խոսել բավական լայն կոնտեքստում՝ որպես Միջին միջանցքի մի մասի, որը կոչված է Թուրքիան վերածել մակրոռեգիոնալ լոգիստիկ հանգույցի։ Այս մասին Sputnik Արմենիա ռադիոկայանի Արման Վանեսքեհյանի «Իրականում» նախագծի եթերում ասել է քաղաքագետ, Կենտրոնական Ասիայի և Կովկասի հարցերով փորձագետ Անդրեյ Արեշևը։

Ներկայումս Թուրքիան ակտիվորեն աշխատում է արտաքին քաղաքական գրեթե բոլոր վեկտորներով։ Խոսքը ոչ միայն Մերձավոր Արևելքի և Հարավային Կովկասի, այլև Աֆրիկայի, Միջին Ասիայի մասին է։ Ոչ մեկին չեն զարմացնում անգամ Ուկրաինայի կոնֆլիկտում միջնորդ դառնալու Անկարայի փորձերը` չնայած անգամ այն հանգամանքին, որ Թուրքիան աջակցում է Զելենսկու ռեժիմին։ Եվ ամենակարևորը՝ թուրքական դիվանագիտության ներուժը թույլ կտա դիմանալ նման ծանրաբեռնվածությանը․ Արեշևը վստահ է՝ նրանք հազիվ թե շատ լարվեն։

Ընդ որում, միջանցքի նախագծի մասին Անկարան հայտարարում է ավելի լայն կոնտեքստում, որպես Միջին միջանցքի մի մաս, որը, նրանց կարծիքով, պետք է Թուրքիան դարձնի մակրոռեգիոնալ լոգիստիկ հանգույց։ Բնականաբար, թուրքական դիվանագիտությունը աչքաթող չի անում նաև Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև մեկնարկած գործընթացը։

Վերջերս Թուրքիայի արտգործնախարար Հաքան Ֆիդանը հայտարարություն արեց Երևանի և Բաքվի միջև խաղաղության պայմանագրի ստորագրման կոնկրետ ժամկետների վերաբերյալ, ինչը չափազանց հատկանշական է և վկայում է նման սցենարի հարցում թուրքերի լուրջ շահագրգռվածության մասին։ Եվ այս առումով Հայաստանի իշխանությունները, քաղաքագետի խոսքով, կարծես գնացքից էլ առաջ են վազում։

Հայաստանը հասկանում է, որ Ռուսաստանի հետ կապերը խզել պետք չէ. Յակով Կեդմի

Երևանում խոսում էին նույնիսկ այս տարվա սեպտեմբեր և հաջորդող ամիսներին համաձայնագիրը ստորագրելու մասին։ Սրան զուգահեռ հարկ է հիշատակել Քըլըչի և Ռուբինյանի հերթական՝ 7-րդ հանդիպումը Երևանում, որը տեղի ունեցավ վերջերս: Ինչպես և այն գործընթացը, որը ռուս փորձագետները, Արեշևի խոսքով, դիպուկ անվանել են «ապաԱրարատացում», երբ Արարատ լեռան խորհրդանիշը հեռացվում է երկիր մտնելիս դրվող կնիքներից։

Ինչ վերաբերում է Ադրբեջանի և Թուրքիայի տարաձայնություններին, որոնց մասին վերջին շրջանում շատ են գրում, ապա Արեշևը ստեղծված իրավիճակն այսպես է մեկնաբանում․ «Իհարկե, Անկարայի և Բաքվի միջև որոշ, մեղմ ասած՝ հակասություններ կան, որոնք առաջին հերթին իսրայելական գործոնի հետ են կապված։ Գիտենք, որ ապրիլին ադրբեջանական դիվանագիտությունը փորձում էր դրանք չեզոքացնել։ Մի քանի անգամ այն տրամադրել է իր հարթակը Իսրայելի և Թուրքիայի տեխնիկական և հետախուզական առաքելությունների միջև խորհրդակցությունների համար։ Հիմա դրանք սառեցվել են, հավանաբար Գազայի հատվածում սրացման և Կատարին Իսրայելի հարվածի պատճառով»։

Իրականում պետք է հաշվի առնել, որ ադրբեջանական էներգակիրները Կասպից ծովից շարունակում են հոսել թուրքական տարածքով Իսրայել։ Եվ չնայած Էրդողանի և Ֆիդանի ամպագոռգոռ հռետորաբանությանը, Անկարան ի վերջո որևէ կոնկրետ քայլ չձեռնարկեց այդ մատակարարումները դադարեցնելու համար։ Նույն վիճակում են նաև թուրք-իսրայելական առևտրատնտեսական հարաբերությունները, որոնք, Արեշևի խոսքով, պահպանվում են առնվազն միջնորդավորված ձևով։

Իսկ Ադրբեջան-Ռուսաստան հարաբերություններում վերջին շրջանում որոշակի դադար է նկատվում թե՛ էսկալացիոն գործողություններում, թե՛ առանձին քաղաքական գործիչների, փորձագետների հռետորաբանության մեջ, Ադրբեջանի զանգվածային լրատվամիջոցներում։ Քաղաքագետը չի բացառում, որ կողմերը փորձում են ոչ պաշտոնական խողովակներով փոխադարձ չեզոքության գոնե ինչ-որ պատրանք ստեղծել։