Ժամանակը քիչ է՝ Արարատը սասանելու համար, Փաշինյանը պարզապես չի հասցնի hraparak.am

Կառավարության որոշմամբ (իսկ ինչպես ասում է Փաշինյանը՝ «կառավարությունը՝ դա ես եմ»), նոյեմբերի 1-ից սկսած, մուտքի/ելքի դրոշմակնիքից կհեռացվի Արարատ լեռան պատկերը՝ որպես հայկական զինանշանի բաղադրիչ։

Արմեն Գրիգորյանը՝ Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարը, այս թուրքամետ քայլը մեկնաբանեց դաստիարակչական ոճով. «Եթե տուն եք կառուցում, չարժե պատերին կախել նկարներ, որոնք հարևանների մոտ զգացմունքներ են առաջացնում»։ Հետաքրքիր է՝ սա ինչ կանոն է։ Արժե հետաքրքրվել՝ Արմեն Գրիգորյանի հարևաններից հարցուփորձ արե՞լ է, թե ինչ նկարներ կարելի է կախել իր պատերին։

Ավելին՝ դրոշմակնիքի վրա, ինչպես նաև զինանշանում, պատկերված է Արարատը՝ Հայաստանի միջազգային ճանաչում ունեցող տարածքից։ Այսինքն՝ որևէ կերպ չի կարող խոսք լինել այլ երկրի տարածքային ամբողջականության դեմ ուղղված քայլի մասին։ Ուրեմն ինչո՞ւ է հայկական իշխանությունը կարծում, թե այս կերպ վիրավորվում են թուրքական զգացմունքները։ Միգուցե հիմա արդեն արգելվա՞ծ է հայերին նայել Արարատին, եթե դա հարևանի մոտ հույզեր է առաջացնում։ Միգուցե Արարատի բոլոր տեսարանները՝ բոլոր անկյուններից, արդեն թուրքական մենաշնորհ են։

Այժմ հերթը հասել է Հայաստանի զինանշանին։ Ինչպես ասում է իշխող կուսակցության պատգամավոր Արթուր Հովհաննիսյանը՝ պետության խորհրդանիշները չպետք է պարունակեն հուզական տարրեր և վտանգավոր ուղերձներ։ Չէ՞ որ մեր հարևանը չափազանց զգայուն է։

Արդեն հիմա Հայաստանի իշխանությունները որոշել են գրաքննել արվեստը։ ԿԳՄՍ նախարարությունը ներկայացրել է «իրական Հայաստանի էսթետիկայի» հայեցակարգը։ Իրական Հայաստանը, ըստ նախարարության, այնպիսին է, որը պատրաստ է մոռանալ իր պատմությունը՝ հանուն թուրքերի։ Ցավալի է, եթե իրական Հայաստանը իսկապես այդպիսին դառնա։

Այս փաստաթուղթը հայտնվեց անմիջապես այն բանից հետո, երբ Փաշինյանը այցելեց թատրոն և հանդիմանեց ստեղծագործական խմբին՝ այն բանի համար, որ նրանք հիշեցնում են հանդիսատեսին պատմական փաստեր, որոնք անհարմար են Փաշինյանի արտաքին քաղաքականության համատեքստում։ Մինչդեռ պետք է հակառակը՝ օգնել հանրությանը գիտակցել իրական սահմանների արժեքը՝ հարևանների՝ Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ։

Ահա այսպիսին է մեր ժողովրդավարությունը՝ հասել ենք ուղիղ պետական գրաքննության։ Իսկ ինչի՞ զարմանալ, երբ Փաշինյանը հայտարարում է, որ պատրաստվում է փոխարինել ավանդական հայկական եկեղեցին՝ իր ճաշակով ստեղծված նորով։

Ըստ Փաշինյանի՝ հանրապետությունում ամեն ինչ պետք է ծառայի Թուրքիայի շահերի սպասարկմանը։ Նա շատ հմտորեն է կազմակերպել ամեն ինչ՝ Հայաստանի բռնի թրքացումը ներկայացնելով որպես խաղաղ գործընթաց։ Իսկ ով քննադատում է Փաշինյանի հակահայկական քայլերը, հայտարարվում է խաղաղության թշնամի։

Բայց արդեն ակնհայտ է, որ նրա գործունեությունը խաղաղություն չի բերում։ Նա պարզապես մատուցում է Հայաստանը թուրքերին։

Ինչ վերաբերում է հարևանների զգացմունքների հանդեպ հոգատարությանը՝ այստեղ էլ կարելի է շատ հեռու գնալ։ Հիշենք մի դրվագ՝ 17-րդ դարի հայ պատմիչ Զաքարիա Քանաքերցու գրառումներից։ Նա պատմում է, որ Սեֆի Քուլիխան II-ը՝ Երևանի բերդի շահական նահանգապետը, հրաման է արձակել, որ անձրևոտ օրերին քրիստոնյաները (տեղական հայ բնակչությունը) դուրս չգան տներից, քանի որ իբր նրանցից հոտ է գալիս և դա վիրավորում է մահմեդականների զգացմունքները։

Միգուցե Փաշինյանը պատրաստվում է բավարարել նաև նման «գործընկերային» պահանջները։ Նրանք դրանցով հիմա էլ շռայլ են՝ հիշենք Բաքվի պահանջը, որ Զանգեզուրի միջանցքում ադրբեջանցիները «չհանդիպեն որևէ մեկին Հայաստանից»։

Հաճախ կարելի է լսել, որ Փաշինյանին անվանում են «պարտված»։ Սա այնքան էլ ճիշտ չէ։ Նա ինքը չէ «պարտված», նա այն մարդն է, ով «պարտված» է դարձնում ամբողջ Հայաստանը։

Այն, ինչ ներկայիս իշխանությունը՝ Արմեն Գրիգորյանի շուրթերով, անվանում է «բարդ տրանսֆորմացիա, որը առնչվում է ազգային ինքնության և ինքնագիտակցության շերտերին», իրականում փորձ է՝ այդ ինքնագիտակցությունը քանդելու, իսկ ինքնությունը՝ ջնջելու։