Մենք չենք տեսնի իրական նվաճում՝ քանի դեռ մեր երկրի վարչապետի աթոռից կառչած կմնա Փաշինյան ազգանունով անձը  hraparak.am

Չգիտես ինչու, Ֆեյսբուքն այսօր «նիկոլական» Հայաստանի ինչ-որ գովազդային նյութ մատուցեց ինձ: Դա անսովոր էր, քանի որ այդ հարթակում ինձ նման անակնկալ վաղուց չէր մատուցվում: Դա սովորական քարոզչական նյութ էր, արդեն ուզում էի կողքով անցնել, հետո մտքափոխվեցի: Հաշվի առնելով, որ դրա նպատակն ինձ ու ինձ նմաններին դաս տալն էր, որոշեցի դաս տալ դրա հեղինակներին: Եթե, իհարկե, իրենք «Հրապարակ» են կարդում: Տեքստից ընտրեցի մեկ-երկու նախադասություն, որ կրկնում էին «մեծարգո վարչապետի» հեղինակային դատողությունները: Խնդրեմ դրանցից մեկը. «Մեր երիտասարդությունը պետք է հպարտանա ոչ թե հազար տարի առաջ տեղի ունեցածով, այլ նրանով, ինչով Հայաստանը ստեղծվում է այստեղ և հիմա՝ մեր պետությունով»:

Ուրեմն, ի գիտություն դրա հեղինակների ասեմ, որ իր պատմությամբ հպարտանում է այն ժողովուրդն իր երիտասարդությամբ հանդերձ, ով հպարտանալու բան ունի: Իսկ հարուստ պատմությամբ հպարտանալը նույնքան բնական է, որքան ժամանակակից ձեռքբերումներով հպարտանալը: Եթե, իհարկե, առկա են նաև այսօրվա ձեռքբերումներ: Իսկ դրանք կայանում են այն ժամանակ, երբ դպրոցներում ու բուհերում քարոզվում է լավ սովորելը: Բայց ոչ թե ընդամենը լավ ապրելու, այլ իրեն, իր ընտանիքին, իր պետության հասարակությանն ու հայրենիքին օգուտ տալու համար: Որովհետև եթե որևէ մեկը ձգտում է ընդամենը լավ ապրել, ապա հանուն դրա նա կարող է թքած ունենալ մնացած ամեն ինչի վրա: Ինչը համատարած տեսնում ենք այս օրերին նիկոլական իշխանության ներկայացուցիչների շրջանում:

Մի փոքր շեղվեմ անցյալի ուղղությամբ. հիշում եմ, որ նախորդ դարի 60-70-ականներին, որպես լավ սովորող դպրոցականներ, մենք երազում էինք տիեզերագնաց դառնալ: Չէ, խոսքը բոլորի մասին չէ, այլ նրանց մասին, ովքեր չէին երազում միայն կուսակցական կարիերա անելու մասին: Ու հասակ առնելով՝ երազում էինք, որ տիեզերք թռչողներից գոնե մեկը հայ լինի, քանի որ մենք արդեն չկայինք այդ հարցում: Եվ երբ դա տեղի ունեցավ, բայց ոչ թե Խորհրդային Միությունում, այլ 1989-ին ԱՄՆ-ում (խոսքը ազգությամբ հայ ամերիկացի տիեզերագնաց Ջեյմս Բաղյանի մասին է), մենք երկակի զգացումներ ունեցանք: Նախ հպարտության զգացում, որ վերջապես հայը թռավ տիեզերք, ու նաև տխրություն, որ նա հայաստանցի կամ գոնե խորհրդային երկրից չէր:

Ի դեպ, վերը նշված քարոզչական նյութում հազար տարվա ժամանակահատվածը նշելով, ենթադրաբար, նկատի ունեն Տիգրան Մեծի թագավորությունը (դա, ի գիտություն, երկու հազար տարի առաջ էր): Դա իսկապես հպարտ լինելու պայման է, բայց դրա հետ միասին հպարտ ենք մեր մշակույթով, որ ստեղծվել է առնվազն երկու հազար տարվա ընթացքում: Իսկ 7-8 տարի առաջ մենք հպարտ էինք Արցախյան առաջին պատերազմի մեր հաղթական բանակով: Հպարտ էինք նաև մեր Արցախով, որը ոչ թե առասպել էր, այլ իրականություն: Որովհետև եթե չլիներ իրական՝ ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձը Արցախի մայրաքաղաք Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում չէր հայտարարի, որ Արցախը Հայաստան է: Որովհետև Փաշինյանի նման՝ կյանքի նյութական կողմին կառչած անձն առասպելին այդպիսի կարևորություն չէր տա:

Այսօր նույն վարչապետը, ով 44-օրյա պատերազմից հետո վերածվել է խայտառակ պարտության խորհրդանիշի, քարոզում է, թե իրական ազգային ինքնությունը կառուցվում է զուտ ներկայի իրական նվաճումների վրա։ Նայում եմ շուրջբոլորս ու փորձում հասկանալ, թե որոնք են մեր ներկայի իրական նվաճումները: Այն, որ հպարտ ու հայրենասեր երիտասրդության մեծ մի հատված հանձնվեց հողին կամ դարձավ հաշմանդամ՝ դա՞ էր մեր նվաճումը: Թե՞ Արցախի կուրուստն ու Հայաստանի Հանրապետության ինչ-ինչ տարածքները թշնամուն հանձնելը: Կամ գուցե՞ ներկայի իրական նվաճումներից է այն, որ թշնամի պետության բռնապետ-ղեկավարը շարունակ ստորացնում է մեր երկրի ղեկավարին ու դրանով մեզ բոլորիս: Ու մեր պետության ղեկավարը բացարձակ չի համարձակվում արձագանքել դրան: Գուցե՞ ներկայի իրական նվաճումներից է Սյունիքով թշնամուն միջանցք հանձնելը՝ դա անվանելով «խաղաղության խաչմերուկ»: Իսկ հետո ԱՄՆ նախագահին հեռվանց բողոքելով, թե թշնամին միջանցքն անվանում է իր իսկական անունով: Կամ գուցե՞ իրական նվաճում է թշնամու պահանջով Սահմանադրություն փոխելու գործընթացը՝ ներկայացնելով դա մեր ներքին պահանջ: Չէ, ես չեմ տեսնում ոչ մի իրական նվաճում ու վստահ եմ, որ դա չեմ տեսնի այնքան ժամանակ, որքան մեր պետության վարչապետի աթոռից կառչած կմնա Փաշինյան ազգանունով անձը: