Հայ հասարակությունը չի ընդունել Փաշինյանի հակաեկեղեցական ակտիվությունը hraparak.am

Հայ հասարակությունը չի ընդունել Փաշինյանի հակաեկեղեցական ակտիվությունը։ Դրա պաշտպանությամբ հանդես են գալիս բացառապես իշխանամետ ֆեյքերը։ Նույնիսկ վարչապետին հավատարիմ ընտրազանգվածի մնացորդի շրջանում վրդովմունք առաջացրեց Հայ Առաքելական Եկեղեցու դեմ չափազանց ագրեսիվ հարձակումները։ Վրդովմունք առաջացրեց նաև Փաշինյանի փորձը՝ միջամտությունը ՀԱԵ-ի գործերին ներկայացնել որպես հանկարծ արթնացած «կրոնական զգացմունք»։

Նրա աղոթքներից ու «հավատացյալ լինելու» հայտարարություններից բխող խոսքերը հնչում են կեղծ ու անբնական։ Եթե նա ազնվորեն խոստովաներ իր հակակրոնական դրդապատճառները, գուցե ստանար որոշակի աջակցություն՝ թեկուզ մարգինալ շրջանակներից։ Բայց սրբի անհաջող դիմակով Փաշինյանը դառնում է վանող՝ բոլորի համար՝ առանց բացառության։

Հասարակական համընդհանուր մերժման պայմաններում Փաշինյանը ընտրեց այլ մարտավարություն՝ պառակտում սերմանել հենց ՀԱԵ-ի ներսում։ Նա այլևս չի փնտրում եկեղեցու ոչնչացման գործիքներ դրսում, այլ՝ ներսում։ Եվ այս ծրագիրը կարող է թվալ գործնական։

Նա բառացիորեն գայթակղում է հոգևորականներին՝ կասկածի տակ դնելով եկեղեցու կանոնակարգը։ «Ինչո՞ւ պետք է քահանաները ենթարկվեն եպիսկոպոսներին»՝ հարցադրում է անում Փաշինյանը։

Երբ ֆեյսբուքում հայտնվեցին Հովհանավանքի հոգևորական, Արամ քահանա Ասատրյանի քննադատական գրառումները՝ ուղղված բարձր եկեղեցական իշխանությանը, Փաշինյանը անմիջապես արձագանքեց՝ ողջունելով այդ «նախաձեռնությունը»։ Նա բացահայտ հայտարարեց, որ պատրաստ է աջակցել ու պարգևատրել յուրաքանչյուր քահանայի, ով բացասաբար կարտահայտվի ՀԱԵ-ի մասին։ Նա առաջարկում է ցանկացած ներքին տարաձայնություն վերածել սկանդալի, ցանկացած անձնական դժգոհություն՝ քաղաքական գործիքակազմի։

Պետք է նշել, որ եթե հոգևորականների շրջանում գտնվեին մարդիկ, ովքեր կգնային իրենց հույզերի հետևից, այս ծրագիրը կարող էր իրականանալ։ Բարեբախտաբար, հայ հոգևորականների մեծամասնությունը նման գայթակղություններին չի տրվում։

Նույնիսկ դժգոհները հասկանում են, որ այժմ ժամանակը չէ՝ Մայր Աթոռի հասցեին քննադատական ելույթներ ունենալու։ Քահանան, ով հանդես կգա ՀԱԵ-ի դեմ, փաստացի միավորվում է Փաշինյանի հետ, որի քաղաքականությունը բացահայտ հակահայկական է։ Եկեղեցուն ծառայելու ուղին ընտրում են արժանապատվություն ունեցող մարդիկ, ոչ թե պատահական անձինք։ Նրանց մեջ քիչ են նրանք, ովքեր կցանկանան հրապարակայնորեն հաշիվներ մաքրել՝ անձնական հավակնությունների համար։ Իսկ Փաշինյանի հետ համագործակցել՝ նշանակում է մրոտվել։ Բոլորը հասկանում են, որ անհնար է միաժամանակ լինել հոգևորական և համագործակցել Փաշինյանի նման հակաեկեղեցական կերպարի հետ։

Մինչդեռ սեպտեմբերի 15-ին տեղի կունենա դատավարություն Շիրակի թեմի առաջնորդ, արքեպիսկոպոս Միքայել Աջապահյանի նկատմամբ։ Այս բարձրաստիճան հոգևորականը որոշեց չվտանգել իր հոտը, ովքեր փորձում էին պաշտպանել նրան ուժայիններից, և չվտանգել Սուրբ Էջմիածինը, որտեղ կարող էր հանգիստ ու երկար ժամանակ թաքնվել։ Նա ինքնակամ ներկայացավ քննչական մարմիններին և այդ պահից գտնվում է կալանքի տակ։

Իսկ դատախազները, ովքեր ստորագրել են ձերբակալման հրամանները, ստացել են պաշտոնի բարձրացումներ։ Փաշինյանը ստիպված է պարգևատրել այն քչերին, ովքեր համաձայն են մասնակցել եկեղեցու դեմ հալածանքներին։ Նրանց անուններն են՝ Հայկ Հովհաննիսյան և Վահան Հարությունյան։ Երկիրը պետք է ճանաչի այդ անունները։ Ինչպես ասել է Աջապահյանը՝ «Տե՛ր, մի՛ ներիր նրանց, քանզի նրանք գիտեն, թե ինչ են անում»։ Նրանք կատարել են իրենց գիտակցված ընտրությունը։

Այժմ ընտրություն պետք է կատարի հայ հոգևորականությունը։ Բայց այդ ընտրությունը բարդ չի լինելու։ Փաշինյանի փորձերը՝ պառակտել Հայ Առաքելական Եկեղեցին, միայն կամրապնդեն Եկեղեցու միասնությունը։ Իսկ ինքը՝ Փաշինյանը, իր այսպիսի ձգտումներով կդառնա ավելի զավեշտալի, քան երբևէ։