Ում էր հասցեագրված հակատանկային արկը եւ ինչ ուղերձ էր պարունակում hraparak.am

Օգոստոսի 27-ին արտառոց դեպք է տեղի ունեցել Արարատի մարզում գործող մետաղաձուլական գործարանում. աշխատակիցներից մեկը պոլիէթիլենային թաղանթով փաթեթավորված խողովակի մեջ հայտնաբերել է հակատանկային արկ: Այս գործարանը, որը հայ-ամերիկյան համատեղ ձեռնարկություն է, առայժմ դեռ մետաղի ջարդոն է ձուլում: Հակատանկային արկի հայտնաբերվելուց հետո Փաշինյանին պատկանող «Հայկական ժամանակը» գրեց. «Սա ուղղված է մեկ անձի՝ Գրիգոր Տեր-Ղազարյանի դեմ, քանի որ նա ամերիկյան ներդրումներ է բերում Հայաստան եւ փորձում է ռազմարդյունաբերությունը զարգացնել: Նրանք մատնանշում են այն, որ ռուսամետ շրջանակները սկսել են քարոզչություն իրականացնել, թե այն չէր պայթի, շոու է եւ այլն: Սրանից արդեն ամեն բան պարզ է դառնում»: Տեղի ունեցածի մեջ ռուսական եւ նույնիսկ ադրբեջանական հետք գտավ նաեւ իշխանական քարոզիչ Դանել Իոաննիսյանը, որը գրել է. «Հայաստանում հրետանային արկեր արտադրվելու են, որքան էլ դա չուզենան ադրբեջանցիները, ռուսներն ու իրենց հայ գործակալները։ Ո՛չ ինֆորմացիոն պայքարով են տապալելու այդ արկերի արտադրությունը, ո՛չ էլ սենց դիվերսիաներով»:

Ըստ իշխանության եւ նրա քարոզիչների՝ հակատանկային արկը մետաղի ջարդոն ձուլող գործարան են ուղարկել ռուսները, ենթադրաբար՝ հատուկ ծառայությունները, որովհետեւ նման գործողություններ կազմակերպում են հենց հատուկ ծառայությունները՝ թույլ չտալու Հայաստանում հրետանային արկերի արտադրությունը, ինչով, ըստ իրենց, առաջիկայում պետք է զբաղվի հայ-ամերիկյան գործարանը: Բայց ինչո՞ւ պետք է ռուսները կամ ռուսական հատուկ ծառայությունները նման ուղերձ ուղարկեին GTB STEEL մետաղաձուլական գործարանին եւ տնօրենին, ինչո՞վ է այս գործարանը կամ դրա կողմից արտադրվելիքը խանգարում ռուսներին: Իսկ գուցե ուղերձն ուղղված է հենց Հայաստանի իշխանությա՞նը, եւ դրանով է պայմանավորված ՀԺ-ի անդրադարձը:

Այս կոնտեքստում հարց է ծագում` իսկ ինչպիսի՞ արկեր կամ ի՞նչ տրամաչափի արկեր է արտադրելու գործարանը: Քանի որ այն հայ-ամերիկյան է, նշանակում է՝ արկերը պետք է լինեն ոչ թե խորհրդային կամ ռուսական բանակի ստանդարտով 152 մմ տրամաչափի, այլ ՝ամերիկյան կամ ՆԱՏՕ-ի` 155 մմ: Իսկ ո՞ւմ համար են նախատեսված Հայաստանում արտադրվելիք հրետանային արկերը, ո՞ր բանակը պետք է դրանք օգտագործի եւ ո՞ւմ դեմ: Հայաստանի բանակը զինված է հիմնականում խորհրդային եւ ռուսական արտադրության հրետանիով, որոնք կրակում են 152 մմ տրամաչափի արկեր: Ճիշտ է` վերջին տարիներին խոսք եղավ, որ Հայաստանը Հնդկաստանից գնել է հնդկական արտադրության հրետանային կայաններ, որոնք կրակում են ՆԱՏՕ-ի ստանդարտների արկեր, բայց դրանց թիվն այնպիսին չէ, որ հատուկ դրանց համար հրետանային արկեր արտադրող գործարան կառուցվեր: Բացի այդ, Հայաստանի կառավարության անդամ ֆինանսների նախարարը հայտարարում է, որ հաջորդ տարվա բյուջեում էականորեն կրճատվելու են պաշտպանական ծախսերը, Հայաստանի վարչապետն էլ հայտարարում է, թե երկիրը գնում է բացարձակ խաղաղության, հաշտվել է իր պարտության հետ եւ ոչ մի նոր պատերազմի պատրաստվելու մտադրություն չունի: Պարտության հետ հաշտված եւ ռազմական ծախսերը կրճատող Հայաստանի ինչի՞ն է պետք արկեր արտադրող գործարան, եթե Հայաստանն անգամ նորմալ զորավարժություններ չի անցկացնում: Ներդրողը միամիտ չէ, որ խաղաղության գնացող եւ ռազմական ծախսերը կրճատող երկրում արկերի արտադրություն սկսի: Եթե ներքին գնորդ չկա, ուրեմն արկերը նախատեսված են արտահանման համար:

Եվ ահա՝ այստեղ ի հայտ է գալիս տրամաբանական պատասխանը. արկերը հիմա ամենաշատը պետք են Ռուսաստանի դեմ պատերազմող Ուկրաինային: Կարո՞ղ ենք ենթադրել, որ հայ-ամերիկյան գործարանն արկեր է արտադրելու Ուկրաինայի համար, քանի որ եվրոպական երկրներն այլեւս չեն կարողանում ապահովել Ուկրաինայի արկերի ամբողջ պահանջարկը: Եվրոպայում այդ արկերի արտադրությունը թանկ է նստում, այնտեղ թանկ է ինչպես վառելիքը` գազը եւ էլեկտրաէներգիան, այնպես էլ՝ աշխատուժը: Իսկ Հայաստանում ռուսական էժան գազով եւ էժան հոսանքով կարելի է ռուսական բանակի դեմ կռվող ուկրաինական բանակի համար արկեր արտադրել եւ Վրաստանի տարածքով, Սեւ ծովով ուղարկել Ուկրաինա: Վատ տարբերակ չի, չէ՞: Փաշինյանը կարող է ասել, որ դրա մեջ ոչ մի արտառոց բան չկա, չէ՞ որ Ռուսաստանն էլ զինում էր Հայաստանի դեմ պատերազմող Ադրբեջանին:

Միակ տարբերությունն այն է, որ Ռուսաստանն Ադրբեջանին զնենք էր վաճառում ոչ թե պատերազմի ժամանակ, այլ դրանից առաջ, պատերազմի ժամանակ Ռուսաստանը ռազմական օգնություն է ցուցաբերել միայն Հայաստանին, Ռուսաստանը տնտեսապես կախված չէ Հայաստանից, իսկ Հայաստանը նման կախվածություն ունի, Ռուսաստանը հզոր երկիր է եւ կարող է պատժել Հայաստանին, Հայաստանը Ռուսաստանին պատժելու լծակներ չունի, եթե, իհարկե, լծակ չհամարենք Ուկրաինային արկեր մատակարարելը: Ուստի կարո՞ղ էր գործարան արկ ուղարկելը նախազգուշացում լինել ոչ միայն գործարանի սեփականատիրոջը, այլ նաեւ իշխանությանը, իհարկե, կարող էր լինել: Դա ընդամենը նշանակում է մի բան. Փաշինյանը Հայաստանը հիմա էլ կարող է ներքաշել ռուս-ուկրաինական պատերազմի մեջ՝ դառնալով Արեւմուտքի դաշնակիցն ընդդեմ Ռուսաստանի: Դրանից տուժելու են Հայաստանի քաղաքացիները, Հայաստանի գործարարները եւ տնտեսությունը, իսկ Փաշինյանը վտանգի դեպքում թաքնվելու է բունկերում: