Արժանապատվություն` չի՞ք hraparak.am

Ինչպիսի անկում, ինչ դեգրադացիա` 2018-ին ժողովրդին սիրում, հարգում, նրա առաջ խոնարհվում էին, երդումներ տալիս, որ միայն Հանրապետության հրապարակում` հանրային քննարկումներ կազմակերպելուց հետո են որոշումներ կայացնելու: Ասում էին, որ 3 միլիոն վարչապետ կա երկրում, որոնք կարող են կառավարության դուռը քացով խփել-բացել-մտնել, դա իրենց դուռն է: Հիմա միանձնյա ճակատագրական որոշումներ է կայացնում մեր բոլորի փոխարեն ու հեգնում. չե՞ք ուզում` հեղափոխություն արեք:

Այո, որոշել եմ Արցախի էջը փակել, Ցեղասպանության ճանաչման քաղաքականությունից հրաժարվել, մեր զավակներին սպանած Ալիեւի հետ եղբայրանալ եւ «կառավարությունը ես եմ»: Հասկանալի է, որ շարքային մարդիկ, ատամները կրճտացնելով, սպասում են ընտրություններին, որ գնան ու ջնջեն նման հայտարարություններ անողի թեկնածությունը:

Իսկ հետաքրքիր է` ի՞նչ են մտածում այն բոլոր մարդիկ, որոնք այսօր իշխանության մեջ են, որոշումներ կայացնելու իրավունք ունեն, բայց լռում են եւ հանդուրժում, որ ինչ-որ մեկը ոչ միայն օրենքի վրա սրբի իր ոտքերը, այլեւ հենց իրենց վրա:

Չեմ խոսում անհայտությունից ինչ-որ կարգավիճակ ստացած Նիկոլ Փաշինյանի ուսապարկերի մասին, որոնց խորթ է հայրենիքի ու արժանապատվության զգացումը, եւ որոնց մտքի ծայրով անգամ չի անցնում առարկել առաջնորդին:

Բայց չէ՞ որ մի քանի մարդ կա այս իշխանությունում, որոնք կարծես թե ճանապարհ են անցել, ինչ-որ կենսագրություն ունեն, ինչ-որ շրջանակի հարգանքն են վայելում:

Չէ՞ որ այդ խոսքերով Նիկոլ Փաշինյանն ասում է, որ իշխանությունում չկա մարդ` կան ստրուկներ, եւ ոչ մեկը չի կարող, ինձնից բացի, կարծիք ունենալ, իմ անօրինական քայլերին առարկել: Ինչպե՞ս է վերաբերվում այս վիճակին Տիգրան Խաչատրյանը կամ Մհեր Գրիգորյանը: