Նիկոլը միայն կառավարությունը չէ hraparak.am

«Կառավարությունը ես եմ»,- ասել է Նիկոլը Ստոկհոլմի արբիտրաժային խնդրի առնչությամբ: Դա զարմացրել է ընդդիմությանը, իսկ ինձ զարմացրել է ընդիմության զարմանալը: Որովհետև զարմանալու բան իսկապես չկա. Նիկոլը հենց կառավարությունն է, որ կա: Կառավարության նիստերը կոլեգիալության դրսևորում են՝ օրենսդրորեն ամրագրված, սակայն պրակտիկայում դա կրում է ձևական բնույթ: Դրանք ավելի շատ հիշեցնում են «մեկ +» դերասանական թատրոն, քան թե պետության գործադիր ղեկավարության գործունեություն: Ասվածի հավաստումն այն հանգամանքն է, որ «մեծարգո վարչապետ, պարոն Փաշինյանի» բացակայության դեպքում, երբ փոխվարչապետն է վարում նիստը, այն դադարում է լինել դիտարժան:

Դա մոտավորապես այն տեսքն ունի, ինչպիսին ուներ երջանկահիշատակ Անդրանիկ Մարգարյանի վարչապետության տարիներին: Դա՝մեկ: Երկրորդ, այն հանգամանքը, որ նիստերի կոլեգիալությունը խախտելը Քրեական օրենսգրքով պատժվում է 3-7 տարով որոշակի պաշտոններ զբաղեցնելու իրավունքից զրկելով կամ էլ 1-4 տարով ազատազրկմամբ (սրանք առավել ծանր պատիժներն են), վկայում է այդ հանցագործության ոչ այնքան ծանր բնույթի մասին:

Անցնենք առաջ: Կզարմանայի, եթե ինքն ասեր, որ խորհրդարանն ինքն է: Չնայած դա ևս կլիներ իրականության արձանագրում, սակայն օրենսդրության հերն անիծելով: Որովհետև Ազգային ժողովն օրենսդրորեն ոչ թե ենթարկվում է գործադիր մարմնին՝ կառավարությանը, այլ նրա նկատմամբ հանդես է գալիս որպես վերադաս: Որպես այնպիսի կառույց, որն իրավունք ունի փոխել վարչապետին՝ երբ ցանկանա (մեկ-երկու թեթև սահմանափակումներով հանդերձ): Ինքն, իհարկե, դա չէր ասի, սակայն կվարվեր այնպես, ինչպես իրեն հարմար է: Ճիշտ այնպես, ինչպես դա տեղի ունեցավ 2018-ի հոկտեմբերի 2-ի գիշերը, երբ մարդկային զանգվածներին հարձակման տարավ ընդդեմ խորհրդարանի, որ իրեն, որպես վարչապետի, այնքան էլ չէր ենթարկվում:

Ու դրանով վերածվեց ոչ թե ժողովրդավարական, այլ բոլշևիկյան իշխանության գործադիր մարմնի:

Եվ եթե վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձը նույնիսկ հայտարարեր, որ պետությունն ինքն է, ապա իրականության հետ մեծ հակասություն չէր առաջանա: Եթե տվյալ անձի ձեռքում է կենտրոնացած գործադիր իշխանությունը, խորհրդարանական իշխանությունը և համարյա ողջ դատական իշխանությունը՝ էլ չասած ուժային կառույցների՝ բանակի, ոստիկանության, ազգային անվտանգության, դատախազության, քննչական մարմինների, մասին, ապա էլ ինչ մնաց տակը: Հա, մի ժամանակ կար քաղաքացիական հասարակություն և նրա թիկունքին՝ արևմտյան դեսպանատներ, որ ՀՀ երրորդ նախագահի և բավական անկախություն ունեցող Ազգային ժողովի «կյանքն էին ուտում», ապա այսօր դրանք էլ գոյություն չունեն:

Այնպես որ, Նիկոլը ճշմարտության դեմ չէր մեղանչի, եթե նույնիսկ Ֆրանսիայի Լյուդովիկոս (Լուի) 14-րդ թագավորի կամ «Արև արքայի» նման հայտարարեր, որ պետությունն ինքն է: Պետությունը և ոչ թե ընդամենը կառավարությունը… Այնպես որ, նախորդ օրը ոչ մի նորություն Նիկոլը չի հայտնել, այլ բարկության պահին ընդամենը խոստովանել է այն, ինչը գոյություն ունի: