Նոր Լուր
Մուտք
Կարգավորումներ
Դուրս Գալ
hraparak.am
«Հրապարակ»-ի զրուցակիցն Արցախի ԱԺ նախկին նախագահ, «Դիվանագետների համահայկական խորհուրդ» ՀԿ համահիմնադիր անդամ Աշոտ Ղուլյանն է։
- Նիկոլ Փաշինյանի` հատկապես վերջին շրջանում ընդգծված հակաարցախյան հայտարարություններն ինչպե՞ս եք գնահատում, ստացվում է, որ Հայաստանի Հանրապետության ու իր բոլոր ձախողումների մեղավորն Արցախն էր ու Ղարաբաղյան շարժումը։
- Միանշանակ, բացասական եմ գնահատում, բայց, իմ կարծիքով, դրանք հակաարցախյան հայտարարություններ չեն միայն, դրանք նաեւ հակահայկական ու հակազգային են, քանի որ Արցախը թիրախավորելու հավակնությունները, հաշվի առնելով մեր նորագույն պատմության իրողությունները, չեն կարող վերաբերել միայն արցախցիներին: Խիստ կասկածում եմ, որ գործող իշխանությունների հակաարցախյան քարոզչության թեզերն ընդունելի են մեր այն հայրենակիցների համար, ովքեր 88թ. սկսած՝ Միացում-ի կարգախոսով հրապարակներ են լցրել, ովքեր ամեն ինչ տվել են Արցախի ազատության եւ անկախության համար պայքարին, ՀՀ սահմանների պաշտպանությանը, ովքեր բազում զրկանքներ են կրել այդ փորձության ճանապարհին: Մեզ հիմա փորձում են համոզել, որ այդ ամենը մեր կյանքում չի եղել, որ ներկայիս Հայաստանի Հանրապետությունը Ղարաբաղյան շարժման ծնունդը չէ, եւ նրանք, ովքեր հավատացել են անկախության ու ազատության արժեքներին, ռոմանտիկներ են ու չեն հասկանում ժամանակակից աշխարհում տեղի ունեցող զարգացումներն ու միտումները: Որպեսզի շատ երկար բացատրություն չստացվի, միայն մեկ հարց կուզենայի ուղղել Արցախը թիրախավորող գործիչներին. որտե՞ղ կլինեին նրանք հիմա, եթե չլինեին Ղարաբաղյան շարժումը եւ ազգային ինքնության վերականգնման համար մեր 30-ամյա պայքարը: Եվ մեկ էլ՝ պատկերացնո՞ւմ են արդյոք մերօրյա «պրագմատիկները», թե ինչ ճակատագիր կունենար Հայաստանը, եթե Ղարաբաղյան շարժման միջոցով չհայտարարվեր մեր ազգային ձգտումների եւ նպատակների մասին: Արցախի խնդիրը տարիներ շարունակ նպաստել է բարձր մակարդակի վրա պահել Հայաստանի միջազգային դերն ու նշանակությունը, եւ բոլոր նրանք, ովքեր մտածում են, թե այսօրվա Հայաստանն առանց Արցախի կարող է ավելի պահանջված գործընկեր լինել, չարաչար սխալվում են: Ինձ զարմացնում է այն «համարձակությունը», որով մերօրյա նորաթուխ դիվանագետներն ու խորհրդարանականներն անվտանգության ու քաղաքական հարաբերությունների թեմաներով երկխոսում են հարեւան ու ոչ հարեւան երկրների ներկայացուցիչների հետ. արդյո՞ք նրանք պատկերացնում են այն պատմական պատասխանատվության ծանրությունը, որ անպայման վերադառնալու է «իսկ ո՞վ է ձեզ տվել այդ իրավունքը» հարցով: Մի բան կուզենայի խորհուրդ տալ նրանց. Խորհրդային Միության նման տերությունը սայթաքեց Ղարաբաղյան շարժումը փակելու ճանապարհին, այնպես որ՝ անիմաստ մի վատնեք ձեր ջանքերը, դրա փոխարեն կարող եք ավելի օգտակար գործ կատարել՝ պատմության մեջ անուն թողնելով:
- ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի լուծարման շուրջ համաձայնությունն արդյո՞ք փակում է Արցախի հարցը եւ վերադարձի իրավունքի դուռը։ Վերջին օրերին հենց այս հաջողության շուրջ է Բաքվի ցնծությունը։
- Մինսկի խմբի լուծարման առաջարկությունը որքան էլ փորձեն ցնծությամբ ուղեկցել այս կամ այն երկրից, միանշանակ վկայում է ժամանակակից միջազգային իրավունքի ֆիասկոյի մասին։ Այստեղ երկրորդ կարծիք չի կարող լինել․ 30 տարի առաջ միջազգային հեղինակավոր կազմակերպության մակարդակով սահմանվում են հակամարտության խաղաղ կարգավորման սկզբունքներ, ձեւաչափեր ու պատասխանատուներ, եւ հանկարծ այդ ամենի հակառակ սցենարով, ուժի միջոցով հակամարտությունը վերացնելու գործողություններն ընդունում ես որպես իրողություն եւ համաձայնում այդ առաքելությունը տապալելու մասին առաջարկությանը։ Նման իրավիճակում Ադրբեջանի կողմից «հետքերը վերացնելու» ձգտումը կարելի է հասկանալ, բայց լիովին անհասկանալի է մնում Հայաստանի իշխանությունների մոտիվացիան։
Test
Test
Test
Test
Test
Test
Test
Test
Test
